W piątek, 22 października o godzinie 13:00 klasa 2AB była na wystawie zbiorów sztuki średniowiecza w Muzeum Narodowym. Naszymi opiekunami były pani Elżbieta Matuszewska oraz pani Aleksandra Miklas.
Niektórzy uważają tę epokę za wieki ciemne, my jednak odkryliśmy bogactwo tamtej kultury. Mieliśmy okazję spojrzeć na wiele eksponatów i poznać historie niektórych arcydzieł. Wśród rzeźb i ołtarzy zobaczyliśmy fragment głowicy z piaskowca pozbawionej uczuć, a nad nią przejmującą figurę ukrzyżowanego Jezusa. Tym sposobem świetnie zestawiono romanizm z gotykiem, prostotę z barwnością.
Bardzo ciekawa historia związana jest z dyptykiem z Gdańska. Na prawym skrzydle przedstawiono Marię Egipcjankę wznoszoną przez aniołów i koronowaną przez samego Boga. Ale jakaś dziwna ta święta, bo owłosiona! Otóż pierwotnie była prostytutką i nagle postanowiła dotrzeć do Jerozolimy. Chciała również odwiedzić Grób Pański, lecz tajemnicza siła nie pozwalała jej wejść.Wtedy zrozumiała, że jest grzesznicą i powinna się nawrócić. Od tamtej pory żyła w pokucie na pustyni: jadła to, co znalazła (czyli bardzo mało i bardzo rzadko) i nie miała z nikim styczności. W tamtym czasie porosła futrem . Pewnego razu odwiedził ją pewien mnich, z rąk którego przyjęła eucharystię. Niedługo potem zmarła i stała się patronką pokutników. Co ciekawe, znacznie częściej przedstawiano ją jako zwykłą kobietę w średnim wieku ze strzębkiem szaty i trzema bochenkami.
Poznaliśmy też złoty poliptyk ukazujący życie Matki Boskiej. Główna część przedstawia Zwiastowanie. Uwagę zwraca jednorożec,gdyż dzisiaj można go dostrzec na dziewczęcych przedmiotach. Skąd więc to zwierzę na ołtarzu? Ano w kulturze wczesnochrześcijańskiej brzydzisię grzechem i gardzi nim. Kiedyś tłumaczono jego istnienie tym, że zwykli ludzie nie mogą go zobaczyć z powodu grzechu pierworodnego. Pod tą sceną znajduje się predella (miejsce na wizerunki lokalnych świętych) z popiersiami patronów Wrocławia – m. in. świętychStanisława, Doroty i Jana.
Na jednym ze skrzydeł zobaczyliśmy Zaśnięcie Marii podtrzymywanej przez Jakuba młodszego (ten sam motyw widnieje na Ołtarzu Mariackim Wita Stwosza). Na soborze trydenckim (czyli około dwa wieki po stworzeniu tego dzieła) ustalono jednak, że Najświętsza Dziewica nie zmarła, lecz została wniebowzięta; prawosławie nie uznało tej zmiany i podtrzymuje pierwotną wersję.
Ostatnie dzieło, jakie ujrzeliśmy to pieta z Lubiąża. Przynosi smutek nie tylko w przedstawionej scenie, lecz także historii tego dzieła. W renesansie gotyckie rzeźby uznano za brzydkie i albo je niszczono, albo wysyłano na wieś do świątyń, które nic nie miały.Pod koniec XIX wieku zaczęto zbierać średniowieczne dzieła i przywozić do muzeów. Wiele zabytków znaleziono w okropnym stanie na strychach. Tę pietę uratował niepozorny ornament na szacie Maryi, gdyż dodano go właśnie w nowej epoce, aby rzeźba była „modna”.
Przewodnik zakończył lekcję muzealną o godzinie 14:20. Pan był szczerze zachwycony naszą ogromną aktywnością. Dzięki naszej wspaniałej polonistce, która na lekcjach barwnie przekazuje nam swoje doświadczenie, znaliśmy odpowiedź na każde pytanie. Niecierpliwie czekamy na kolejne spotkanie z kulturą!
Tekst i zdjęcia: Krzysztof Maksym, 2AB
