W środę, 6 października poszliśmy na wycieczkę do muzeum POLIN na wystawę czasową Wilhelma Sasnala. Sprawczynią całego zamieszania jest oczywiście nie kto inny jak Pani Elżbieta Matuszewska, za co serdecznie dziękujemy. Do miejsca pamięci na terenie byłego getta udaliśmy się, korzystając z transportu publicznego - metra oraz autobusu. Wejście na wystawę artysty z Mościc o godzinie 10:30.
Jeszcze przed wejściem, na Placu Bohaterów Getta Warszawskiego Pani Ela opowiedziała nam o historii ziemi, po której stąpaliśmy. Cały ówczesny teren getta to jeden wielki cmentarz. Walki w 1943 trwały niemal miesiąc, a ich skutki były opłakane. Wszystko zostało spalone lub zrównane z powierzchnią ziemi przez niemieckie oddziały.
Nietuzinkowość tego miejsca można ujrzeć już po wejściu. Wewnętrzna bryła budynku rozstępuje się przed zwiedzającymi niczym Morze Czerwone przed Abrahamem.
Pani przewodnik, jeszcze zanim weszliśmy na teren wystawy zapoznała nas z postacią Sasnala. Urodził się w Mościcach, wychowywany był głównie przez babcię gdyż rodzice dostali z przydziału mieszkanie w Tarnowie, a tam nie mieliby jak sprawować czynnej opieki nad synem. Matka odwiedzała go co najmniej raz w tygodniu. Ukończył technikum elektroniczne, po czym poszedł na Politechnikę Krakowską na Wydział Architektury. Po dwóch latach przeniósł się na ASP, z czego ojciec nie był zadowolony. Ciekawostką jest, iż po zakończeniu szkoły na parę lat zostawił sztukę. W latach 80’ i 90’ wraz z kolegami założył grupę Ładnie. Opisywali ówczesny świat. W 2002 roku nastąpił przełom w jego twórczości za sprawą galerii Foksal, która to zorganizowała jego pierwszą wystawę.
Wystawa zatytułowana „Taki pejzaż" bierze swoją nazwę od tekstu Andrzeja Szmidta o tym samym tytule. Kuratorem wystawy jest Andrzej Szymczyk. Przy wejściu wita nas obraz pod tytułem „ZAWA SROD”. Oczywiście jest to wycinek nazwy „Warszawa Śródmieście”, lecz tego należy domyślić się samemu. Cała wystawa opiera się na takich domysłach, symbolach i wyobraźni odbiorcy dlatego, nie jest to sztuka dla każdego.
Obrazów było wiele, a jeszcze więcej interpretacji. Każdy był inny, co innego miał przekazać, inne emocje wzbudzić. Rozmaitość możliwych interpretacji znakomicie przedstawia obraz „Polska i Izrael”. Barwy czerwony i żółty to kolory m. st. Warszawy. Róż kojący, podobno jeden z ulubionych kolorów autora – to tło dzieła. Izrael na mapie parokrotnie mniejszy na mapie świata, zupełnie odwrotnie ukazany na płótnie. Izrael na zachodniej granicy RP, tam gdzie mieszczą się Niemcy. Polska natomiast w miejscu krajów arabskich, patrząc na Izrael. Są to jedynie cenne spostrzeżenia które, ułatwią zrozumienie, ale każdy osobiście musi jej dokonać.
Na każde dzieło z osobna była poświęcona chwila, by je choć trochę pojąć i zrozumieć. Kilka prac miało podtekst, a w nich, na przykład „Maus 5”, przedstawiający świnkę. Ona natomiast była zaczerpnięta z komiksu Szpilmana, gdzie świnki to Polacy. Autor w swoich obrazach odnosi się również do dzieł innych twórców, takich jak Tuwim czy wspomniany wcześniej Szpilman.
Warto również wspomnieć, iż wszystkie ściany były wyłożone czymś na wzór foli aluminiowej, co nadawało jeszcze większej specyfiki całemu miejscu.
Obrazów było parędziesiąt, każdy w innym rozmiarze, o innej strukturze i sposobie wykonania. Wystawa z pewnością warta odwiedzin i osobistego doświadczenia panującego tam nastroju.
Po opuszczeniu wystawy wróciliśmy do szkoły autobusem oraz metrem na pozostałe lekcje. Wystawa podobała mi się i sprowokowała do przemyślenia wielu dawno ugruntowanych poglądów.
Tekst i zdjęcia: Antoni Serafin, 3AB
